Zolang je maar geen loflied schrijft.
Zolang je maar bereid blijft niet te zingen,
maar te fluisteren als water – murmelend
door de goto boven je hoofd, ruisend
in de buizen onder onze voeten
Zolang je inziet dat de stad een deel
van jou is, evengoed als andersom. Zolang
je voelt dat elke stad de hartslag heeft
van jou en mij en iedereen, van
dag tot dag tot dag tot dag.
Zolang je maar begrijpt dat oude muren
oude sterren zijn: licht op leeftijd, eeuwen
onderweg. Zolang je meer geheimen kent
dan je verraadt. Zolang je altijd weg
wilt; maar nooit gaat.
Ingmar Heytze Gedicht: Zolang je maar geen loflied schrijft.